Biały dąb amerykański należy do najbardziej popularnych gatunków amerykańskiego drewna liściastego na rynkach eksportowych. Występuje wyłącznie w Ameryce Północnej. Mimo, że istnieje możliwość składania zamówień na biały dąb na podstawie pochodzenia („z północy” i „z południa”), może to prowadzić do nadmiernych uproszczeń różnic wynikających z regionu pochodzenia drewna.
Quercus species, mainly Q. alba
północny biały dąb, południowy biały dąb
Biały dąb amerykański występuje wyłącznie na terenie Ameryki Północnej; jest powszechnie spotykany w większej części wschodnich Stanów Zjednoczonych w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym. Podobnie, jak w wypadku czerwonego dębu, istnieją liczne podgatunki, wszystkie zgodne z klasyfikacją białego dębu; tworzą one grupę gatunków najbardziej pospolitych, stanowiących łącznie około 33% drzewostanu amerykańskich lasów liściastych. Drzewa osiągają znaczną wysokość; łatwo je rozpoznać po zaokrąglonych liściach, brązowiejących jesienią. Podobnie jak czerwone dęby, niektóre białe dęby rosną wysoko w górach, inne zaś na nizinach, w związku z czym są urozmaicone pod względem charakterystyki, zależnie od regionu pochodzenia; szczególne różnice dzielą wolniej rosnące północne białe dęby i szybciej rosnące południowe białe dęby. Podobnie, jak czerwony dąb, biały dąb amerykański uznaje się za gatunek szczególnie trwały i odnawialny, zarówno w produkcji na rynek krajowy jak i na eksport.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan amerykańskiego białego dębu obejmuje 2,26 miliarda m3 – 15,5% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost białego dębu wynosi 40,1 miliona m3; rocznie wycina się 20,1 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 20,0 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny białego dębu przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach, gdzie występuje ten gatunek drewna.