Select two species for a detailed comparison.
Czerwony dąb amerykański występuje wyłącznie w lasach rosnących naturalnie i niemal wyłącznie na terenie Ameryki Północnej, chociaż bywa sadzony i na innych kontynentach. Jest to gatunek powszechnie spotykany we wschodniej części Stanów Zjednoczonych, w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym. Drzewa osiągają znaczną wysokość. Przez całą połać kraju z północy na południe ciągną się tereny występowania licznych podgatunków, wszystkich zgodnych taksonomicznie z klasyfikacją czerwonego dębu – niektóre rosną wysoko w górach, inne zaś na nizinach, w związku z czym są urozmaicone pod względem cech osobniczych. Czerwony dąb amerykański jest gatunkiem zróżnicowanym w zależności od regionu pochodzenia; szczególne różnice dzielą wolniej rosnące dęby północne i szybciej rosnące dęby południowe. Czerwony dąb uznaje się za gatunek szczególnie trwały i odnawialny, zarówno w produkcji na rynek krajowy jak i na eksport. Jako przedstawiciel największej grupy gatunkowej, jego populacja jest liczniejsza od białego dębu amerykańskiego.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan czerwonego dębu amerykańskiego obejmuje 2,62 miliarda m3 – 18% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost czerwonego dębu wynosi 60,6 miliona m3; rocznie wycina się 31,9 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 28,7 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny czerwonego dębu przekracza objętość rocznej wycinki (lub jest jej równy) we wszystkich stanach, gdzie występuje ten gatunek, z wyjątkiem Teksasu.
Czerwony dąb amerykański jest w ciągłej sprzedaży w postaci tarcicy piłowanej i forniru, w szerokim asortymencie klas i rozmiarów. Grubsze elementy (10/4” i 12/4”) można pozyskiwać w stosunkowo małych ilościach od wyspecjalizowanych dostawców, przy czym sortymenty 4/4” (25,4 mm) do 8/4” (52 mm) są dostępne powszechnie. W rejonach północnych biel jest zazwyczaj mniej rozrośnięty (ze względu na krótszy okres wegetacyjny) niż na południu, gdzie drzewa rosną szybciej, a faktura i rysunek drewna są bardziej otwartosłoiste. Mimo, że istnieje możliwość składania zamówień na czerwony dąb na podstawie pochodzenia („z północy” i „z południa”), może to prowadzić do nadmiernych uproszczeń różnic wynikających z regionu pochodzenia drewna.
Czerwony dąb amerykański ma doskonałe ogólne właściwości związane z wytrzymałością w stosunku do masy. Drewno jest twarde i ciężkie, o umiarkowanej sztywności i wytrzymałości na zginanie i wysokiej wytrzymałości na ściskanie. Jest niezmiernie podatne na zginanie po obróbce termicznej. Jako gatunek drewna twardego, stabilnego wymiarowo po wyschnięciu i łatwego w polerowaniu i barwieniu, doskonale sprawdza się w produkcji mebli i podłóg.
Aby dowiedzieć się więcej o mechanicznych właściwościach czerwonego dębu amerykańskiego, zapoznaj się z całym przewodnikiem.
Czerwony dąb łatwo poddaje się obróbce, zapewniając odpowiednią jakość połączeń wykonywanych z użyciem gwoździ i wkrętów; zaleca się jednakże nawiercanie wstępne. Gatunek ten jest podatny na klejenie, barwienie i polerowanie, gwarantując wysokojakościowe wykończenie. Jako drewno o porowatej fakturze, łatwo wchłania wszelkie substancje konserwacyjne. Czerwony dąb schnie wolno przy znikomej degradacji, lecz wysokiej kurczliwości. Może być podatny na przemieszczenia w warunkach wysokiej wilgotności. Jest oceniany jako lekko odporny na działanie grzybów, lecz jest stosunkowo podatny na zabiegi konserwacyjne, dzięki czemu umożliwia obróbkę termiczną.
Czerwony dąb, uprawiany zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska, jest gatunkiem o kluczowym znaczeniu na wielu rynkach eksportowych. Jest wykorzystywany przede wszystkim do produkcji mebli, podłóg, drzwi, architektonicznych elementów stolarskich, profili i szafek kuchennych. Służy również wybranym zastosowaniom w branży budowlanej.
Olcha amerykańska występuje obficie na Wybrzeżu Północno-Zachodnim. Zasoby olchy są zarządzane zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki leśnej. Olcha jest gatunkiem o stosunkowo krótkiej rotacji, umożliwiającym wcześniejszy (w porównaniu z wiekiem drzew) wyręb w porównaniu do innych gatunków.
Świeżo cięta olcha amerykańska ma barwę niemal białą, natomiast zmienia ją szybko pod wpływem kontaktu z powietrzem, przybierając kolor jasnobrązowy z domieszką żółci lub lekkiej czerwieni. Nie występują wyraźne różnice pomiędzy bielem i twardzielą, przy czym twardziel wykształca się wyłącznie u osobników starszych lub dojrzałych. Struktura drewna olchy amerykańskiej charakteryzuje się prostowłóknistym rysunkiem usłojenia – nieco przypominającym czereśnię – oraz jednolitą fakturą.
Olcha amerykańska jest gatunkiem o średniej gęstości, stosunkowo miękkim, o niskiej wytrzymałości na zginanie, niskiej odporności na wstrząsy i ograniczonej sztywności. Łatwa w toczeniu, polerowaniu i barwieniu, zapewnia możliwość doskonałego wykończenia.
Jesion amerykański jest pospolitym gatunkiem, występującym we wschodniej części Stanów Zjednoczonych od północy w stanie Nowy Jork, aż po stany południowe wzdłuż Zatoki Meksykańskiej, w lasach liściastych o zróżnicowanym składzie gatunkowym. Jesion amerykański występuje wysoko w górach i nisko na równinach oraz na obszarach przybrzeżnych – stąd jego zróżnicowany charakter. Ze względu na różnorodność warunków występowania pod względem wysokości nad poziomem morza, klimatu i gleby, charakterystyka drewna może być zmienna zależnie od regionu pochodzenia. Szczególnie istotne różnice dzielą drzewa o wolniejszym wzroście (z północy) i szybciej rosnące jednostki z południa. Urozmaicony krajobraz jesionu wzbogaca szereg podgatunków. Pomimo długofalowych zagrożeń ze strony szkodników leśnych i chorób drzewostanów, jesion amerykański pozostaje gatunkiem występującym obficie.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów (FIA, Forest Inventory Analysis) wynika, że drzewostan jesionu amerykańskiego obejmuje 657 milionów m3 – 4,5% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost jesionu amerykańskiego wynosi 3,3 milionów m3. Rocznie wycina się 6,9 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o -3,5 miliona m3. Z inwentaryzacji za 2014 rok wynika, że roczny przyrost jesionu amerykańskiego przekracza wyręb we wszystkich stanach, w których występuje, z wyjątkiem Michigan i Ohio – stanów najbardziej dotkniętych inwazją opiętka jesionowego. Z powodu plagi opiętka wskaźnik śmiertelności i wycinka jesionu najprawdopodobniej wzrosną w najbliższej przyszłości (w niektórych stanach przekraczając wskaźniki przyrostu).
esion amerykański charakteryzuje się bardzo korzystnymi właściwościami mechanicznymi w stosunku do masy. Zachowuje wysoką odporność na obciążenia dynamiczne, co sprawdza się głównie podczas użytkowania narzędzi ręcznych i sprzętu sportowego, np. kijów bejsbolowych. Dobrze poddaje się gięciu po obróbce hydrotermicznej, co czyni z niego ulubiony gatunek producentów mebli i majsterkowiczów. Twardy, stabilny po wyschnięciu i łatwy w barwieniu oraz wykańczaniu jesion amerykański znakomicie nadaje się do produkcji mebli i podłóg.
Aby dowiedzieć się więcej o mechanicznych właściwościach jesionu amerykańskiego, zapoznaj się z całym przewodnikiem.
Tarcica jesionu amerykańskiego łatwo poddaje się obróbce, z dobrymi efektami przy wykonywaniu połączeń z użyciem gwoździ i wkrętów oraz klejeniu. Jest łatwa w polerowaniu i barwieniu, zapewnia możliwość bardzo dobrego wykończenia. Przez rynek meblarski kilkukrotnie przechodziły fale mody na jesion barwiony na czarno. Drewno schnie stosunkowo szybko, a w czasie tego procesu struktura drewna prawie nie ulega uszkodzeniu. Dzięki stabilności materiału po wyschnięciu jego właściwości obróbcze nie są podatne na istotne wahania. Okleina jesionowa sprawdza się jako laminat do płyt. Jesion amerykański cechuje się niską odpornością na działanie grzybów a sama twardziel jest stosunkowo odporna na środki ochronne – natomiast biel tego gatunku jest przepuszczalny, dzięki czemu jesion staje się podatny na obróbkę termiczną. Tym samym doskonale nadaje się do produkcji podłóg, poszyć, okładzin, blatów i mebli ogrodowych, o czym świadczy jego powszechne zastosowanie w wymienionych segmentach rynku.
Gatunek ten, uprawiany zgodnie z zasadami gospodarki zrównoważonej w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska, jest ogromnie popularny wśród projektantów, architektów, użytkowników specjalistycznych i konsumentów na całym świecie. Do głównych zastosowań należy produkcja mebli, podłóg, drzwi, architektonicznych elementów stolarskich i profili, szafek kuchennych, narzędzi i uchwytów do sprzętu sportowego.
Osika amerykańska rośnie w gęstych drzewostanach o łatwej do prowadzenia gospodarce zrównoważonej, lecz niższym znaczeniu komercyjnym od niektórych amerykańskich gatunków liściastych. Drzewa osiągają wysokość 120 stóp (48 m) i 4 stóp (1,2 m) w obwodzie. Ze względu na różnorodność genetyczną, pień osiki może być cylindryczny o ograniczonej stożkowatości i niewielu gałęziach, lub krzywy I poskręcany. Osika amerykańska jest jednym z niewielu gatunków, dla których zrąb zupełny jest korzystny, jako że nie służy jej zacienienie. Odradza się zarówno z sadzonek jak i z odrostów korzeniowych. Jest naturalnym gatunkiem pionierskim po pożarach lasu. Najwięcej osiki amerykańskiej rośnie w stanach Minnesota, Wisconsin, Maine i Michigan.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan osiki amerykańskiej obejmuje 637 milionów m3 – 4,3% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych łącznie. Naturalny roczny przyrost osiki amerykańskiej wynosi 10,4 miliona m3. Rocznie wycina się 8,9 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 1,5 miliona m3.
Osika amerykańska jest dostępna w postaci tarcicy i oklein fornirowanych. Tarcica jest zazwyczaj dostępna w asortymencie cieńszych elementów, 4/4” (1’’ = 25,4 mm) i 5/4” (1.25” = 32 mm). Niektórzy dostawcy oferują ograniczone ilości asortymentu 6/4” (38 mm) i 8/4” (52 mm).
Biel osiki ma barwę białą, a twardziel – jasnobrązową, przy czym różnica między dwiema postaciami drewna jest nieznaczna. Drewno osiki amerykańskiej charakteryzuje się gładką, jednolitą strukturą i prostowłóknistym rysunkiem usłojenia.
Drewno osiki amerykańskiej jest lekkie, miękkie i o niskiej gęstości. Ocenia się je jako nieodporne na gięcie przy niskiej wytrzymałości i sztywności, lecz średniej odporności na obciążenia dynamiczne.
Ten szybko rosnący gatunek liściasty, powszechnie występujący w całych Stanach Zjednoczonych, jest wykorzystywany w produkcji elementów meblarskich, w szczególności ścianek do szuflad. Drewno osiki amerykańskiej jest również stosowane w produkcji drzwi, elementów stolarskich do wnętrz, profili i ram do obrazów. Zastosowania specjalistyczne obejmują produkcję siedzeń do saun ze względu na niskie przewodzenie ciepła, a także opakowań i pałeczek do żywności ze względu na bezwonność i brak właściwości smakowych. Osika jest również wykorzystywana w przemyśle papierniczym do produkcji celulozy.
Lipa amerykańska jest pod względem botanicznym spokrewniona z lipą europejską. Drzewa zazwyczaj osiągają znaczną wysokość i obwody. Do cech charakterystycznych należą proste pnie i rzadkie ugałęzienie. Lipa amerykańska występuje na terenie całych Stanów Zjednoczonych w naturalnie rosnących lasach liściastych.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan lipy amerykańskiej obejmuje 210 milionów m3 – 1,4% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych łącznie. Naturalny roczny przyrost lipy amerykańskiej wynosi 3,3 miliona m3. Rocznie wycina się 1,7 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 1,6 miliona m3 rocznie. Roczny przyrost lipy amerykańskiej jest równy objętości wyrębu (lub ją przekracza) we wszystkich stanach, w których występuje.
Lipa amerykańska jest dostępna w stosunkowo ograniczonej ilości w porównaniu do innych gatunków drewna liściastego – zarówno w postaci tarcicy jak i oklein fornirowanych. Rynek oferuje szereg sortymentów tarcicy, od 4/4” (25,4 mm) aż po 16/4” (102 mm) dzięki korzystnym właściwościom związanym ze schnięciem. Tarcica lipy amerykańskiej jest również dostępna w sortymencie specjalnym 9/4” (56 mm), przeznaczonym dla producentów okiennic i żaluzji.
Biel lipy amerykańskiej jest zazwyczaj rozbudowany, o kremowobiałej barwie, przechodzącej w jasno żółtą do czerwonobrązowej barwie twardzieli. Mogą pojawiać się ciemne smugi, nie uznawane za wadę. Różnice pomiędzy bielem a twardzielą są niewielkie i bywają niedostrzegalne. Drewno ma gładką, jednolitą fakturę i niezbyt wyrazisty, prostowłóknisty rysunek słojów.
Drewno lipy amerykańskiej jest lekkie i miękkie, posiada niskie parametry wytrzymałościowe. Słabo nadaje się do produkcji elementów giętych.
Ten wyjątkowy gatunek liściasty, występujący w naturalnie rosnących lasach w Stanach Zjednoczonych uważany jest za najlepszy wybór do produkcji żaluzji i okiennic wewnętrznych. Jest szeroko wykorzystywany w produkcji elementów rzeźbionych i toczonych, profili i mebli. Zastosowania specjalistyczne obejmują szablony i instrumenty muzyczne, w szczególności części do pianin.
Leśny gatunek wiśni amerykańskiej występuje głównie w północno-wschodnich rejonach Stanów Zjednoczonych, w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym. Jest to gatunek odmienny od licznych odmian wiśni i czereśni kwitnących, uprawianych na całym świecie. Wiśnia amerykańska jest gatunkiem pojedynczym. Wiśnie amerykańskie osiągają znaczną wysokość, często w gęstych drzewostanach, głównie w stanach Pensylwania, Nowy Jork, Wirginia oraz Wirginia Zachodnia. Gatunek ten charakteryzuje się względnie krótką rotacją, osiągając pełną dojrzałość wcześniej niż drzewa liściaste. Znaczną część dostępnych obecnie zasobów zawdzięczamy zdolności wiśni amerykańskiej do naturalnej regeneracji po pożarach lasów.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan wiśni amerykańskiej obejmuje 423.6 miliony m3 – 2,9% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych łącznie. Naturalny roczny przyrost wiśni amerykańskiej wynosi 10,3 miliona m3. Rocznie wycina się 4,9 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 5,4 miliona m3. Przyrost roczny wiśni amerykańskiej przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach jej występowania.
Twardziel wiśni amerykańskiej występuje w odcieniach od głębokiej czerwieni do czerwono-brązowego i ciemniej pod wpływem promieni słonecznych. Kontrastem jest kremowobiały biel. Wyraźne różnice w barwie twardzieli i bielu można zniwelować w wyniku obróbki hydrotermicznej. Drewno wiśni amerykańskiej charakteryzuje się gładką, jednolitą fakturą i prostowłóknistym usłojeniem. Brązowe plamki rdzeniowe, drobne sęki, małe kieszonki żywiczne i wykwity należą do naturalnych cech wiśni amerykańskiej, a ich występowanie jest zróżnicowane w zależności od regionu.
Wiśnia amerykańska ma średnią gęstość, przy korzystnej podatności na gięcie, średniej wytrzymałości i odporności na obciążenia dynamiczne oraz niskiej sztywności. Przy zachowaniu odpowiedniej ostrożności jest podatna na gięcie w wyniku obróbki hydrotermicznej. Drewno wiśni amerykańskiej – twarde i stabilne w stanie suchym – jest bardzo podatne na barwienie, zapewniając doskonałe wykończenie. Wiśnia jest wysoko ceniona jako materiał w produkcji mebli i elementów stolarki do użytku wewnątrz. Jako gatunek stosunkowo miękki, wiśnia amerykańska nadaje się do produkcji podłóg jedynie w pomieszczeniach mało intensywnie użytkowanych (np. sypialnie), lub w obszarach kulturowych wymagających zdjęcia obuwia przed wejściem do domu (np. w Azji).
Gatunek ten, uprawiany zgodnie z zasadami gospodarki zrównoważonej w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska, jest ceniony na całym świecie ze względu na ciepłą barwę i wysoką jakość wykończenia. Doskonale sprawdza się w produkcji mebli, w tym szafek oraz wysokojakościowych elementów stolarskich. Jest powszechnie wykorzystywany w produkcji drzwi, paneli, architektonicznych elementów stolarki do użytku wewnątrz, profili, szafek kuchennych oraz podłóg wybranego przeznaczenia. Do zastosowań specjalistycznych należą instrumenty muzyczne i wnętrza jachtów.
Topola amerykańska jest szybko rosnącym i największym przedstawicielem topoli. Występuje na terenie całych Stanów Zjednoczonych, zazwyczaj w pobliżu zbiorników wodnych. Topola amerykańska może osiągać nawet 8 stóp w obwodzie. Gatunek ten – zwany również w stanach Zjednoczonych topolą białą – nie powinien być mylony z tulipanowcem amerykańskim, zwanym niekiedy topolą żółtą.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan topoli amerykańskiej obejmuje 236 milionów m3 – 1,5% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych łącznie. Naturalny roczny przyrost topoli amerykańskiej wynosi 4,3 miliona m3. Rocznie wycina się 1,8 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 2,6 miliona m3. Przyrost roczny topoli amerykańskiej przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach jej występowania z wyjątkiem stanu Maine (gdzie sadzona jest głównie w obszarach miejskich), Nebraski i Teksasu. W niektórych obszarach klimatu półsuchego Stanów Zjednoczonych populacja topoli amerykańskiej spada ze względu na suszę, inwazję gatunków egzotycznych i nadmierne wypalanie.
Topola amerykańska jest dostępna w postaci tarcicy i oklein fornirowanych, natomiast jej oferta według specyfikacji eksportowych może być ograniczona, zależnie od bieżącego popytu eksportowego. Tarcica topoli amerykańskiej jest dostępna głównie u producentów z południa, przede wszystkim w klasach 4/4” (25,4mm) i 5/4” (32 mm). Musi być przetwarzania wkrótce po cięciu, by uniknąć sinizny i pęknięć wzdłuż włókien.
Topola amerykańska jest gatunkiem drewna porowatego o szorstkiej fakturze. Rysunek usłojenia jest zazwyczaj prostowłóknisty i charakteryzuje się małą ilością wad. Biel ma barwę białą, z możliwymi brązowymi przebarwieniami. Twardziel występuje w odcieniach od jasnożółtego po jasnobrązowy.
Drewno topoli amerykańskiej jest stosunkowo lekkie i miękkie. Jest to gatunek słabo podatny na zginanie i ściskanie, o niskiej odporności na obciążenia mechaniczne. Po wyschnięciu jest bezwonna i nie posiada właściwości smakowych.
Topola amerykańska jest tradycyjnie wykorzystywana w produkcji żaluzji. Drewno sprawdza się również w produkcji mebli, w szczególności reprodukcji i elementów meblarskich. Do innych zastosowań należą elementy stolarki do użytku wewnątrz i profile.
Czerwony wiąz amerykański odtwarza się naturalnie w niektórych rejonach. Dostępność materiału nie zawsze jest przewidywalna, co prowadzi do okresowej nieregularności dostaw. Mimo, iż czerwony wiąz amerykański jest gatunkiem stosunkowo pospolitym, na charakter surowca w znacznym stopniu mają wpływ warunki glebowe. Drzewa są zazwyczaj niewielkie, często wielopienne.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan wiązu czerwonego amerykańskiego obejmuje 298 milionów m3 – 2,0% drzewostanu lasów liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost wiązu czerwonego amerykańskiego wynosi 5,9 miliona m3; rocznie wycina się 2,5 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 3,14 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny wiązu czerwonego amerykańskiego przekracza objętość rocznej wycinki w większości wiodących stanów, gdzie występuje ten gatunek, z wyjątkiem Ohio. Mimo iż czerwony wiąz amerykański przetrwał grafiozę, pozostaje podatny na tę chorobę, która wywarła istotny wpływ na uprawy i zbiory wiązu w niektórych stanach.
Czerwony wiąz amerykański jest dostępny do komercyjnych zastosowań w bardzo ograniczonej ilości – tarcica piłowana produkowana jest głównie w sortymencie 4/4” (25,4mm) – regularne pozyskiwanie materiału według specyfikacji i klas przeznaczonych na eksport może być zatem utrudnione. Okleiny fornirowane mogą być dostępne u wyspecjalizowanych dostawców.
Rysunek ciasnego usłojenia wiązu czerwonego amerykańskiego może być prostowkłónisty lub mocno splątany. Wiąz ma drewno o szorstkiej fakturze. Wąski pierścień bielu występuje w odcieniach od szarawobiałego po jasnobrązowy, twardziel – od jasno- po ciemnobrązowy. Mechaniczne uszkodzenia spowodowane przez ptaki są w wypadku drewna wiązu dość częste; jest to cecha naturalna, nie uznawana za wadę w świetle Norm Klasyfikacji NHLA.
Drewno wiązu czerwonego amerykańskiego jest umiarkowanie ciężkie, twarde i odporne. Cechuje się wysoką sztywnością i odpornością na wstrząsy, przy doskonałej podatności na gięcie.
Czerwony wiąz amerykański – o ile jest dostępny – to atrakcyjny i wysoce pożądany materiał dla producentów mebli i szafek kuchennych. Sprawdza się również w produkcji elementów stolarki do wnętrz, podłóg i paneli.
Ambrowce amerykańskie to duże drzewa o prostych pniach, występujące licznie w całej południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Na terenie całego kraju można spotkać również inne gatunki z tej rodziny, jednak bez zastosowań komercyjnych.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan ambrowca amerykańskiego obejmuje 714.6 milionów m3 – 4,9% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych łącznie. Naturalny roczny przyrost ambrowca amerykańskiego wynosi 22,9 miliona m3. Rocznie wycina się 11,7 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 11,2 miliona m3. Roczny przyrost ambrowca amerykańskiego jest równy objętości wyrębu (lub ją przekracza) we wszystkich stanach, w których występuje go najwięcej.
Ambrowiec amerykański jest dostępny w postaci tarcicy i okleiny fornirowanej w wielu klasach i specyfikacjach. Zazwyczaj jest sprzedawany pod nazwą „ambrowiec balsamiczny” bez specyfikacji pod kątem barwy. W świetle Norm klasyfikacji NHLA każdy element bez wad musi zawierać (czerwoną) szeroką stronę twardzieli. Dostępność materiału pod kątem barwy (głównie twardzieli) jest znacznie bardziej ograniczona. Tarcica ambrowca amerykańskiego jest dostępna częściej w postaci cieńszych elementów (4/4” i 5/4”), jednak dostępność eksportowa może być bardziej ograniczona.
Drewno ambrowca amerykańskiego ma gładką, jednolitą fakturę i nieregularny, zmiennokierunkowy przebieg włókien, co daje w efekcie bardzo interesujący rysunek usłojenia. Biel ambrowca amerykańskiego jest szeroki o białym kolorze przechodzącym w jasnoróżowy. Twardziel jest czerwonobrązowa z występującymi zazwyczaj ciemniejszymi smugami.
Drewno ambrowca amerykańskiego jest umiarkowanie twarde, sztywne i ciężkie, o ciasnym rysunku usłojenia. Wykazuje słabe właściwości gięcia przy obróbce termicznej.
Ambrowiec jest głównie wykorzystywany do produkcji szafek, mebli i elementów meblarskich, drzwi, elementów stolarskich do użytku wewnątrz i profili. Bejcowane drewno ambrowca amerykańskiego może dobrze imitować drewno orzecha lub mahoniowca.
Zachodni wiązowiec amerykański toleruje zróżnicowane gatunki gleb, w związku z czym występuje w wielu rejonach Stanów Zjednoczonych, w naturalnie odradzających się lasach (przede wszystkim w stanach środkowych i południowych). Nie należy go mylić z wiązowcem C. tenuifolia, występującym głównie wzdłuż i w pobliżu wybrzeży Zatoki Meksykańskiej. Drzewa są zazwyczaj wysokie i proste, o znacznym obwodzie, pozbawione dolnych gałęzi, zapewniając tarcicę o długości do 70 stóp.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan wiązowca zachodniego obejmuje 138 milionów m3 – 1,0% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost wiązowca zachodniego wynosi 4,3 miliona m3. Rocznie wycina się 1,2 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 3,1 miliona m3. Przyrost roczny wiązowca zachodniego znacznie przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach jego występowania.
Dostępność klas eksportowych zachodniego wiązowca amerykańskiego jest bardzo ograniczona – obejmuje cieńsze elementy tarcicy (4/4” i 5/4”), produkowanej głównie na południu Stanów Zjednoczonych. Dostępne są również okleiny fornirowane od dostawców specjalistycznych.
Drewno zachodniego wiązowca amerykańskiego przypomina drewno jego bliskiego krewnego – wiązu. Mimo, że ciężkie, jest stosunkowo miękkie i niezbyt odporne. Nieregularny rysunek usłojenia bywa prostowłóknisty lub splątany. Zachodni wiązowiec amerykański ma natomiast fakturę gładką i jednolitą. Biel i twardziel dzielą niewielkie różnice. Obie postaci drewna występują w odcieniach od żółtawoszarego po jasnobrązowy na całej powierzchni.
Drewno wiązowca amerykańskiego jest umiarkowanie twarde i ciężkie, o wysokiej odporności na zginanie, słabo sprężyste. Cechuje się wysoką odpornością na obciążenia dynamiczne. Zalicza się do materiałów nadających się do gięcia po obróbce hydrotermicznej.
Zachodni wiązowiec amerykański jest wykorzystywany w produkcji mebli, szafek kuchennych, elementów stolarki do użytku wewnątrz, drzwi i profili. Służy także czasem jako materiał zastępczy dla jesionu.
Hikory amerykańskie są ważną grupą gatunkową. Drzewa rosną w naturalnych warunkach lasów w całej wschodniej części Stanów Zjednoczonych – od północy aż po południe. Hikory amerykańskie dzielą się na dwie grupy: bardziej istotne hikory taksonomiczne i orzeszniki rodzące orzeszki pecan. Te ostatnie należą do ważnych gatunków owocujących. Poszczególne osobniki mogą się bardzo różnić wielkością.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan hikory amerykańskiej obejmuje 742,3 milionów m3 – 4,7% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost hikory wynosi 14,6 miliona m3. Rocznie wycina się 5,9 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 8,6 miliona m3. Przyrost roczny hikory amerykańskiej przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach jej występowania, z wyjątkiem Louisiany.
Sortymenty eksportowe tarcicy hikory amerykańskiej są dostępnie powszechnie, przy czym sprzedaje się je jako materiał mieszany, bez selekcji pod kątem barwy. Klasa FAS NHLA dopuszcza minimalną szerokość 4 cali (101,6 mm). Niższe klasy NHLA (1 i 2 Common) nadają wytwarzanym elementom atrakcyjny, rustykalny wygląd. Tarcica jest zazwyczaj dostępna w cieńszych sortymentach (4/4” i 5/4) – zdarzają się partie elementów grubszych.
Sortymenty eksportowe tarcicy hikory amerykańskiej są dostępnie powszechnie, przy czym sprzedaje się je jako materiał mieszany, bez selekcji pod kątem barwy. Klasa FAS NHLA dopuszcza minimalną szerokość 4 cali (101,6 mm). Niższe klasy NHLA (1 i 2 Common) nadają wytwarzanym elementom atrakcyjny, rustykalny wygląd. Tarcica jest zazwyczaj dostępna w cieńszych sortymentach (4/4” i 5/4) – zdarzają się partie elementów grubszych.
Drewno hikory amerykańskiej jest raczej szorstkie, ciężkie i bardzo twarde. Cechuje się doskonałą wytrzymałością na gięcie po obróbce hydrotermicznej oraz dobrą odpornością na obciążenia dynamiczne.
Meble, szafki kuchenne, drabiny, uchwyty do narzędzi, kołki, sprzęt sportowy. Drewno hikory jest tradycyjnie wykorzystywane przez kołodziejów i w produkcji pałeczek perkusyjnych. Odporność hikory amerykańskiej czyni z niej doskonały wybór w produkcji podłóg, w szczególności do pomieszczeń intensywnie użytkowanych. Trzonki pierwszych kijów golfowych wykonywano właśnie z hikory. Specjaliści NHLA ds. klasyfikacji tarcicy nadal korzystają z tradycyjnych elastycznych hikorowych łat mierniczych.
Twardy klon amerykański jest gatunkiem rosnącym w chłodnym klimacie; klony można spotkać na całym terytorium Stanów Zjednoczonych w lasach o mieszanym składzie gatunkowym, jednak gatunek ten zdecydowanie preferuje stany północne. Twardy klon różni się zasadniczo od innych gatunków klonów, występujących w różnych rejonach świata. Rośnie często na gęstych stanowiskach, tolerując zróżnicowane klasy gleby. Klon jest również ceniony i uprawiany ze względu na słynny syrop klonowy. Wyręb twardego klonu jest sezonowy (odbywa się jesienią i zimą).
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan twardego klonu amerykańskiego obejmuje 953.7 milionów m3 – 6,6% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost twardego klonu wynosi 19,1 miliona m3; rocznie wycina się 10,2 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 8,8 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny twardego klonu przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach, gdzie występuje ten gatunek. Wyjątkiem jest stan Maine, gdzie wyręb twardego klonu jest znaczny w porównaniu z jego przyrostem, głównie ze względu na zwiększoną wycinkę na potrzeby branży papierniczo-celulozowej i bioenergetycznej; ponadto lasy liściaste zdominowane przez klon są stopniowo wypierane przez lasy iglaste.
O właściwościach twardego klonu świadczy sama jego nazwa; jest to gatunek odporny, o korzystnych wskaźnikach wytrzymałości na ściskanie, ścieranie i zużycie, a także podatny na zginanie po obróbce termicznej. Wszystkie powyższe cechy czynią z twardego klonu amerykańskiego odpowiedni wybór dla potrzeb produkcji podłóg, w tym podłóg sportowych, torów do kręgli i blatów roboczych.
Twardy klon amerykański jest uprawiany zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i jest certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska. Drewno to jest cenione na całym świecie ze względu na wysoką odporność, subtelną jasną barwę i wysokojakościowe wykończenie. Doskonale nadaje się do produkcji wszystkich typów podłóg, w tym w pomieszczeniach użytkowanych intensywnie np. w budynkach użyteczności publicznej, a także do produkcji mebli, szafek kuchennych i wysokojakościowych elementów stolarki. Drewno twardego klonu jest częstym wyborem producentów blatów stołów i blatów roboczych oraz profili i szafek kuchennych.
Miękki klon występuje obficie we wschodniej części Stanów Zjednoczonych w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym; klon czerwony częściej spotykany jest w północno-wschodniej części kraju, a klon srebrzysty – w stanach części centralnej i południowej. Jedna z nazw zwyczajowych może być myląca – technicznie rzecz ujmując, miękki klon wcale nie jest szczególnie miękki. Liczba podgatunków jest znaczna, przy czym wszystkie sprzedaje się pod wspólnym szyldem “miękkiego klonu”. Kilka z nich, w tym klon wielkolistny (Acer macrophyllum) zwany lokalnie klonem wybrzeża pacyficznego, zasiedla północno-zachodnią część Stanów Zjednoczonych, gdzie obowiązują szczególne normy klasyfikacji jakościowej, opracowane z myślą o producentach z tego regionu.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan miękkiego klonu amerykańskiego obejmuje 1,62 miliarda m3 – 11,1% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost miękkiego klonu wynosi 36,4 miliona m3; rocznie wycina się 16,0 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 20,4 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny miękkiego klonu przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach, gdzie występuje ten gatunek drewna.
Miękki klon amerykański jest powszechnie dostępny w postaci tarcicy piłowanej (elementów różnych klas i wielkości), lecz rzadko w postaci forniru. Tarcicę sprzedaje się zazwyczaj bez selekcji pod kątem barwy. Oferta miękkiego klonu pochądzącego z zachodniego wybrzeża obejmuje głównie tarcicę obrzynaną i sortymentowaną według lepszej strony – jest to odstępstwo od standardów opisanych w Normach Klasyfikacji Jakościowej NHLA.
Miękki klon amerykański charakteryzuje się korzystnymi parametrami wytrzymałości na zginanie i ściskanie przy niskiej sztywności i odporności na wstrząsy. Jest w przybliżeniu 25% mniej twardy niż twardy klon amerykański, w związku z czym nie sprawdza się jako materiał do produkcji podłóg i blatów roboczych.
Gatunek ten jest uprawiany zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i jest certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska. Miękki klon amerykański jest właściwym wyborem dla odbiorców nie wymagających drewna szczególnie twardego i wytrzymałego. Miękki klon nadaje się do produkcji mebli, szafek kuchennych i elementów stolarskich, jak również elementów toczonych i profili.
Biały dąb amerykański występuje wyłącznie na terenie Ameryki Północnej; jest powszechnie spotykany w większej części wschodnich Stanów Zjednoczonych w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym. Podobnie, jak w wypadku czerwonego dębu, istnieją liczne podgatunki, wszystkie zgodne z klasyfikacją białego dębu; tworzą one grupę gatunków najbardziej pospolitych, stanowiących łącznie około 33% drzewostanu amerykańskich lasów liściastych. Drzewa osiągają znaczną wysokość; łatwo je rozpoznać po zaokrąglonych liściach, brązowiejących jesienią. Podobnie jak czerwone dęby, niektóre białe dęby rosną wysoko w górach, inne zaś na nizinach, w związku z czym są urozmaicone pod względem charakterystyki, zależnie od regionu pochodzenia; szczególne różnice dzielą wolniej rosnące północne białe dęby i szybciej rosnące południowe białe dęby. Podobnie, jak czerwony dąb, biały dąb amerykański uznaje się za gatunek szczególnie trwały i odnawialny, zarówno w produkcji na rynek krajowy jak i na eksport.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan amerykańskiego białego dębu obejmuje 2,26 miliarda m3 – 15,5% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost białego dębu wynosi 40,1 miliona m3; rocznie wycina się 20,1 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 20,0 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny białego dębu przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach, gdzie występuje ten gatunek drewna.
Biały dąb amerykański jest w ciągłej sprzedaży w postaci tarcicy piłowanej i forniru, w szerokim asortymencie klas i rozmiarów. Ze względu na wydłużony czas suszenia, nie wszyscy dostawcy oferują grubsze elementy (10/4” i 12/4”) – tarcica tych sortymentów jest jednakże dostępna w ograniczonych ilościach. W rejonach północnych biel jest zazwyczaj mniej rozrośnięty (ze względu na krótszy okres wegetacyjny) niż na południu, gdzie drzewa rosną szybciej, a faktura i rysunek drewna są bardziej otwartosłoiste. Mimo, że istnieje możliwość składania zamówień na biały dąb na podstawie pochodzenia („z północy” i „z południa”), może to prowadzić do nadmiernych uproszczeń różnic wynikających z regionu pochodzenia drewna.
Biały dąb amerykański charakteryzuje się zazwyczaj doskonałymi ogólnymi parametrami wytrzymałości w porównaniu do masy; dlatego jest to gatunek preferowany w zastosowaniach konstrukcyjnych. Drewno białego dębu jest twarde i stosunkowo ciężkie, o korzystnej wytrzymałości na zginanie i ściskanie przy niskiej sztywności. Przeprowadzone w Europie badania strukturalne potwierdzają, że naturalna wytrzymałość włókna jest wyższa w wypadku białego dębu niż dębu europejskiego. Jest to również gatunek o doskonałej podatności na zginanie po obróbce termicznej. Biały dąb – twardy, stabilny wymiarowo w stanie suchym i łatwy w wykańczaniu i barwieniu – jest bardzo popularnym materiałem wykorzystywanym do produkcji mebli i podłóg, w szczególności na rynkach eksportowych.
Aby dowiedzieć się więcej o mechanicznych właściwościach białego dębu amerykańskiego, zapoznaj się z całym przewodnikiem.
Biały dąb amerykański, uprawiany zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska, jest gatunkiem o kluczowym znaczeniu na wielu rynkach eksportowych. Jest wykorzystywany przede wszystkim do produkcji mebli, podłóg, drzwi, architektonicznych elementów stolarskich, profili i szafek kuchennych. Służy również wybranym zastosowaniom, w tym specjalistycznym w branży budowlanej; jest np. wykorzystywany do produkcji konstrukcyjnych klejonych belek laminowanych.
Orzesznik amerykański występuje w warunkach naturalnych w południowowschodniej części Stanów Zjednoczonych, głównie w dolinie Missisipi. Należy do ważnych gatunków owocujących. Poszczególne osobniki mogą się bardzo różnić wielkością.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan orzesznika obejmuje 46,8 milionów m3 – 0,3% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost orzesznika wynosi 0,931 miliona m3. Rocznie wycina się 0,355 miliona m3, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 0,576 miliona m3. Przyrost roczny orzesznika amerykańskiego przekracza znacznie objętość rocznej wycinki we wszystkich wiodących stanach jego występowania: Arkansas, Kansas, Louisianie i Mississippi.
Sortymenty eksportowe tarcicy orzesznika amerykańskiego są dostępnie powszechnie, przy czym sprzedaje się je jako materiał mieszany, bez selekcji pod kątem barwy. Klasa FAS NHLA dopuszcza minimalną szerokość 4 cali (101,6 mm). Niższe klasy NHLA (1 i 2 Common) nadają wytwarzanym elementom atrakcyjny, rustykalny wygląd. Tarcica jest zazwyczaj dostępna w cieńszych sortymentach (4/4” i 5/4) – zdarzają się partie elementów grubszych.
Ze względu na przynależność do urozmaiconej grupy drzew, drewno orzesznika amerykańskiego jest ogromnie zróżnicowane pod względem barwy, rysunku usłojenia i wyglądu. Ma gładką fakturę, rysunek usłojenia jest zazwyczaj prostowłóknisty, lecz może być falisty lub nieregularny. Biel ma barwę białą z domieszką brązu. Twardziel występuje w różnorodnych odcieniach – od bladobrązowego przez żółtobrązowy aż po całkiem ciemny. Ciemnofioletowe wykwity mineralne są naturalną cechą hikory. Częste są także mechaniczne uszkodzenia przez ptaki i nie uznaje się ich za wadę.
Drewno orzesznika amerykańskiego jest raczej szorstkie, ciężkie i bardzo twarde. Cechuje się doskonałą wytrzymałością na gięcie po obróbce hydrotermicznej oraz dobrą odpornością na obciążenia dynamiczne.
Meble, szafki kuchenne, szczeble drabin, uchwyty narzędzi, kołki, sprzęt sportowy, a szczególnie kije do hokeja ze względu na wysoką elastyczność.
W północnej części Stanów Zjednoczonych sasafras nie osiąga znacznej wysokości i ma tendencję do tworzenia skupisk wokół drzew macierzystych. Gatunek ten jest spotykany we wschodniej, środkowej i południowej części Stanów Zjednoczonych (obszar występowania sięga Teksasu) w naturalnie rosnących lasach liściastych, na glebach zróżnicowanych pod względem typu.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan sasafrasu obejmuje 45 milionów m3, stanowiąc zaledwie 0,3% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost sasafrasu wynosi 527.000 m3; rocznie wycina się 480.000 m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 47.000 m3 rocznie.
Dostępność tarcicy sasafrasu amerykańskiego jest ograniczona pod względem częstotliwości i ilości produkcji. Tarcica jest dostarczana głównie przez przedsiębiorców z południowych stanów. W celu uzyskania informacji na temat sortymentów dostępnych w ofercie eksportowej należy skontaktować się z dostawcami. Istnieje również możliwość złożenia zamówienia na fornir u wyspecjalizowanych dostawców.
Twardziel sasafrasu ma barwę od blado- po ciemnobrązową, natomiast zdarza się domieszka złotawych odcieni. Drewno sasafrasu jest lekkie i elastyczne. Rysunek usłojenia może być prostowłóknisty lub splątany – często bywa falisty, dając efekt niezmiernie atrakcyjnego wzoru w „esy-floresy”. Drewno może mieć fakturę szorstką lub stosunkowo gładką, lekko spopielałym wyglądem przypominając kasztanowiec.
Drewno sasafrasu charakteryzuje się średnią twardością i odpornością na wstrząsy przy jednoczesnej niskiej sztywności. Ma korzystne parametry podatności na zginanie i łatwo poddaje się obróbce na tokarce.
Rosnący w naturalnych lasach Stanów Zjednoczonych sasafras znakomicie nadaje się do produkcji elementów ściśle związanych z aromatycznymi właściwościami materiału, w tym wybranych mebli.
Platany amerykańskie są zwykle potężne – należą do największych północnoamerykańskich gatunków liściastych, spotykanych na całym obszarze wschodnich i środkowych Stanów Zjednoczonych w naturalnych lasach liściastych. Inne podgatunki platanów amerykańskich – niewykorzystywanych komercyjnie – występują w Kalifornii i Arizonie.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan platanu amerykańskiego obejmuje 145.5 milionów m3 –
1% ogólnej liczby gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych. Naturalny roczny przyrost platanu amerykańskiego wynosi 4,0 miliona m3; rocznie wycina się 1,22 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 2,78 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny platanu amerykańskiego przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich stanach, gdzie występuje ten gatunek.
Dostępność tarcicy platanu amerykańskiego jest ograniczona. Dostarczają ją głównie przedsiębiorcy z południowych stanów, przy czym łatwiej pozyskuje się elementy cieńsze (4/4” i 5/4”). W celu uzyskania informacji na temat sortymentów dostępnych w ofercie eksportowej należy skontaktować się z dostawcami. Forniry są dostępne u wyspecjalizowanych dostawców.
Drewno platanu amerykańskiego występuje w szerokiej palecie barw. Biel może mieć odcień od białego po jasnożółty; twardziel – od jasnobrązowego po ciemny brąz. Drewno platanu cechuje się gładką fakturą o spoistym i wyraźnym rysunku usłojenia z charakterystycznymi przebarwieniami.
Platan amerykański ma drewno o umiarkowanej masie, twardości, sztywności i odporności na wstrząsy, ciężkie i odporne. Wykazuje wysoką podatność na zginanie i obróbkę na tokarce.
Platan amerykański rosnący w naturalnych lasach Stanów Zjednoczonych uważa się za idealny materiał do produkcji elementów stolarskich i mebli, jak również profili, elementów stolarskich do wnętrz i paneli fornirowanych. Zastosowania specjalistyczne obejmują pieńki rzeźnicze.
Tulipanowiec występuje wyłącznie w Ameryce Północnej; rośnie obficie w większości wschodnich rejonów Stanów Zjednoczonych, w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym. Jest to gatunek pojedynczy, nie przynależny do rodzaju topól (Populus). Należy do magnoliowatych, przewyższających jakością wiele pozornie zbliżonych gatunków. Drzewa osiągają gigantyczne rozmiary; są łatwo rozpoznawalne dzięki kwiatom przypominającym tulipany, którym zawdzięczają nazwę. Tulipanowiec rośnie wzdłuż całego pasa wschodniej części Stanów Zjednoczonych; należy do najtrwalszych i najbardziej odnawialnych gatunków drzew liściastych w Stanach Zjednoczonych.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan tulipanowca amerykańskiego obejmuje 1,12 miliarda m3 – 7,7% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost tulipanowca amerykańskiego wynosi 34,6 miliona m3; rocznie wycina się 12,8 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 21,8 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny tulipanowca amerykańskiego przekracza objętość rocznej wycinki we wszystkich stanach, gdzie występuje ten gatunek.
Tulipanowiec amerykański jest w ciągłej sprzedaży w postaci tarcicy i forniru, w szerokiej gamie klas i wymiarów (4/4” do 16/4”), dzięki korzystnym parametrom tempa i efektów suszenia. Wydajność średniej jakości elementów z tulipanowca amerykańskiego wolnego od sęków może być wyższa od wydajności innych gatunków komercyjnych. Tulipanowiec jest wykorzystywany do produkcji sklejki, przy ograniczonej dostępności dekoracyjnych oklein fornirowanych. Biel jest źródłem często preferowanego drewna bielszego w odcieniu; twardziel charakteryzuje się zazwyczaj bogatszą różnorodnością barw. Niezależnie od powyższego, wykorzystanie niesortowanej tarcicy z tulipanowca we wszystkich odcieniach jest coraz bardziej powszechne, w szczególności na rynku europejskim. Tulipanowiec jest sprzedawany na rynku krajowym pod szyldem „topoli” i bywa tak czasami określany w ofercie eksportowej – nie należy natomiast go mylić z topolą chińską ani też z gatunkami topól typowymi dla kontynentu europejskiego.
Rysunek usłojenia tulipanowca amerykańskiego jest mniej charakterystyczny niż w wypadku jesionu i dębu – pomimo nieco ciemniejszej barwy przywodzi na myśl klon. Biel i twardziel tulipanowca różnią się zasadniczo: biel ma charakterystyczną, kremowobiałą barwę, natomiast twardziel występuje w wielu odcieniach – od bladożółtej lub brązowej po zieleń, a nawet fiolet. Drewno ciemnieje z upływem czasu pod wpływem działania promieni ultrafioletowych – zieleń przechodzi w brąz. Drewno tulipanowca amerykańskiego ma prostowłóknisty rysunek usłojenia i fakturę od średniej po w pełni gładką.
Tulipanowiec charakteryzuje się wyjątkowymi właściwościami związanymi z wytrzymałością w stosunku do masy, co czyni z niego znakomity wybór dla zastosowań konstrukcyjnych, takich jak klejone belki laminowane i elementy z drewna klejonego warstwowo. Drewno tulipanowca cechuje się stosunkowo niską gęstością, przy jednoczesnej wysokiej wytrzymałości na zginanie, odporności na wstrząsy i korzystnej sztywności (i mniej korzystnych parametrach wytrzymałości na ściskanie i twardości). Drewno jest umiarkowanie podatne na zginanie po obróbce termicznej oraz niezmiernie stabilne wymiarowo po wysuszeniu, o ile nie zostanie umieszczone w warunkach wysokiej wilgotności. Łatwe w wykończeniu i barwieniu, doskonale nadaje się do produkcji mebli i elementów stolarskich.
Aby dowiedzieć się więcej o mechanicznych właściwościach topoli amerykańskiej, zapoznaj się z całym przewodnikiem.
Tulipanowiec amerykański, uprawiany zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki w naturalnych warunkach lasów Ameryki Północnej i certyfikowany według najwyższych standardów ochrony środowiska, ma kluczowe znaczenie na wielu rynkach eksportowych. Jest wykorzystywany przede wszystkim do produkcji mebli, drzwi, paneli, architektonicznych elementów stolarskich, profili i szafek kuchennych. Sprawdza się również w branży budowlanej – a zastosowania specjalistyczne obejmują elementy rzeźbione.
Czarny orzech amerykański rośnie obficie we wszystkich rejonach wschodnich Stanów Zjednoczonych, w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym i na plantacjach. Występuje głównie w centralnej części Stanów Zjednoczonych – natomiast można go spotkać na terenie całego kraju, od Teksasu po wschodnie wybrzeże. Czarny orzech amerykański należy do niewielu gatunków sadzonych sztucznie i występujących oraz odradzających się w warunkach naturalnych. Drzewa osiągają stosunkowo znaczną wysokość; są zazwyczaj proste i słabo ugałęzione w dolnej części pnia.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan czarnego orzecha amerykańskiego obejmuje 137.8 miliona m3 – 0,9% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost orzecha amerykańskiego wynosi 4,8 miliona m3; rocznie wycina się 1,9 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 2,9 miliony m3 rocznie. Roczny przyrost czarnego orzecha amerykańskiego przekracza wyręb we wszystkich stanach, gdzie występuje ten gatunek, z wyjątkiem Michigan.
Oferta czarnego orzecha amerykańskiego obejmuje tarcicę piłowaną i fornir. Tarcica jest zwykle sprzedawana nie będąc poddaną obróbce termicznej i jest niesortowana według barwy. Producenci specjalistyczni mogą oferować orzech po obróbce termicznej – celem jest przyciemnienie bielu, a tym samym ograniczenie różnic kolorystycznych występujących w drewnie. W ostatnich latach odnotowano gwałtowny wzrost zapotrzebowania na ten gatunek. Normy Klasyfikacji Jakościowej NHLA zmodyfikowano dla potrzeb czarnego orzecha amerykańskiego, dopuszczając mniejsze sortymenty i mniejsze wymiary elementów wolnych od wad; dla bielu nie obowiązują żadne ograniczenia. Zaleca się konsultacje z dostawcami.
Czarny orzech amerykański jest gatunkiem odpornym i twardym, o umiarkowanej gęstości. Charakteryzuje się średnimi parametrami wytrzymałości na zginanie i ściskanie, niską sztywnością i korzystnym wskaźnikiem zginania po obróbce termicznej.