Czerwony wiąz amerykański jest gatunkiem, który przetrwał holenderską chorobę wiązu (grafiozę), która zdziesiątkowała populację wiązów w innych rejonach świata.
Ulmus rubra
brak
Czerwony wiąz amerykański odtwarza się naturalnie w niektórych rejonach. Dostępność materiału nie zawsze jest przewidywalna, co prowadzi do okresowej nieregularności dostaw. Mimo, iż czerwony wiąz amerykański jest gatunkiem stosunkowo pospolitym, na charakter surowca w znacznym stopniu mają wpływ warunki glebowe. Drzewa są zazwyczaj niewielkie, często wielopienne.
Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan wiązu czerwonego amerykańskiego obejmuje 298 milionów m3 – 2,0% drzewostanu lasów liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost wiązu czerwonego amerykańskiego wynosi 5,9 miliona m3; rocznie wycina się 2,5 miliona m3. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 3,14 miliona m3 rocznie. Przyrost roczny wiązu czerwonego amerykańskiego przekracza objętość rocznej wycinki w większości wiodących stanów, gdzie występuje ten gatunek, z wyjątkiem Ohio. Mimo iż czerwony wiąz amerykański przetrwał grafiozę, pozostaje podatny na tę chorobę, która wywarła istotny wpływ na uprawy i zbiory wiązu w niektórych stanach.