Laura Ellen Bacon jest rzeźbiarką. Sebastian Cox jest projektantem mebli. Laura szkicuje swoje projekty ołówkiem o grubości 6B. Sebastian woli ołówek 2H albo komputer. Dla Laury forma i skala projektu określają materiał, jakiego do niego użyje. Sebastian projektuje meble, które pozwolą mu jak najlepiej wykorzystać materiał, którym dysponuje. Proces kreatywny Laury zaczyna się od określenia przestrzeni, dla której tworzy projekt. Sebastian najczęściej nie wie, gdzie trafią jego projekty. Laura pracuje rękoma i często korzysta z drewna wierzby, ponieważ lubi czuć jej dotyk. Sebastian używa maszyn i nawet jeśli wykonuje mebel ręcznie, to w ręku zawsze ma jakieś narzędzie. 

To, co łączy tych bardzo różnych artystów to miłość do drewna i do rzemiosła. „Każdy rzemieślnik ma ogromną radość tworzenia. Widać to w projektach, które stanowią pełnię. Wszystko, co robisz, kryje w środku niewidzialną radość. Proces kreatywny trwał długie miesiące i oto, co z niego powstało” – mówi Laura Ellen Bacon o początkach pracy nad instalacją „The Invisible Store of Happiness”. 

Podczas pracy nad urzeczywistnieniem swoich pomysłów nieraz natrafiali na przeszkody i wyzwania, które motywowały ich do dalszych starań. Jednak proces projektowy sprowadzał się do miłości obojga artystów do drewna. 

„Aby współpracować z Laurą, musiałem zredukować materiał do elementów, które dałoby się zaplatać. Najłatwiej byłoby pociąć drewno w paski, ale chciałem zrobić coś bardziej interesującego, ekonomicznego, pięknego” – powiedział Sebastian Cox. Przy użyciu brzegownicy i frezarek, z desek klonu udało się uzyskać wstążeczki, które następnie trzeba było namoczyć w wodzie, aby stworzyć materiał podobny do wierzby, z którą zwykle pracuje Laura. „Z suszonego amerykańskiego drewna liściastego zwykle robi się podłogi lub meble, ponieważ jest ono bardzo wytrzymałe. My próbowaliśmy wymyśleć dla niego zupełnie nowe zastosowanie” – powiedział projektant.