Poniżej wymieniono cechy charakterystyczne dla gatunków amerykańskiego drewna liściastego. Niektóre cechy są typowe dla wybranych gatunków – inne można znaleźć u wszystkich. Wymienione właściwości mogą występować naturalnie lub wynikać z procesu suszenia. Zgodnie z treścią niniejszego materiału, klasę tarcicy ustala się w zależności od procentowego udziału drewna wolnego od wad w desce.
Normy klasyfikacji NHLA dopuszczają występowanie niżej wymienionych cech w elementach wszystkich sortymentów – cech tych nie zalicza się zatem do wad.
Twardziel to drewno dojrzałe, często ciemniejsze, występujące w wewnętrznej partii drzewa, od granicy bielu do rdzenia. Biel, o jaśniejszej barwie, wypełnia przestrzeń od wewnętrznej strony kory do granicy twardzielu.
Zgrubienie, wybrzuszenie lub skręcenie włókna (bez występowania sęków).
Barwne smugi przypominające wykwity mineralne, występujące naturalnie jedynie w wypadku tarcicy wiśni (czeremchy).
Pasmowate przebarwienia w kolorze od oliwkowego po czarno-brązowy, zazwyczaj ułożone wzdłuż przebiegu usłojenia.
Nieregularne ślady przypominające wyglądem smugi związane z wykwitami mineralnymi. Typowe dla tarcicy jesionu.
Ślad pozostały na desce po sztaplowaniu, możliwy do usunięcia podczas obróbki mechanicznej.
Uwaga: Mimo, iż według norm klasyfikacyjnych NHLA wymienionych cech nie uznaje się za wady standardowych sortymentów, dla poszczególnych gatunków przyjęto indywidualne zasady. Na przykład klon twardy i jesion cieszą się znacznie większym powodzeniem przy przeważającej większości bielu (białej barwy) i niewielkiej zawartości twardzieli – natomiast w wypadku wiśni, dębu i orzecha obowiązuje zasada odwrotna. Nabywcy powinni zapoznać się nie tylko ze specyfiką każdego gatunku, lecz także z rejonami występowania gatunków w środowisku naturalnym i lokalizacją plantacji. Takie czynniki, jak klimat, gleba i warunki wzrostu (tereny górzyste lub doliny) odgrywają istotną rolę w rozwoju i wzroście drzew. Jak wspomniano, normy opracowane przez NHLA służą jako ramowe warunki współpracy dla potrzeb sprzedaży i składania zamówień. Dodatkowe informacje na temat poszczególnych gatunków drewna są dostępne w innych publikacjach technicznych AHEC.
Drobne wady w łagodnym zarysowaniu linii słojów, powstałe na skutek dziobnięć ptaków, które czasami zawierają wrośniętą korę drzewną. Wyjątkiem od tej reguły jest hikora/orzesznik amerykański oraz wiąz.
Dopuszczalny sęk wzdłuż powierzchni deski, który nie wykazuje żadnych śladów zniszczenia.
Ślady, które zwykle są w kolorze szarym, będące wynikiem przyklejania taśmy do sezonowania drewna.
Zaglębienia w drewnie mające wymiary od 1/16” do ponad 1/4”.
Zasady klasyfikacji NHLA nie zezwalają na występowanie następujących cech w elementach długich i wolnych od wad we wszystkich klasach. Z tego tez powodu uważa się je za wadliwe.
Zniszczenie wypełnione korą występujące na linii słojów.
Wzdłużne pęknięcie na powierchni deski będące wynikiem nagłego albo wadliwego suszenia.
Rozkład substancji drzewnej przez grzyby. Przebarwienia bieli wskazują na początkowe stadium rozkładu.
Okrągły obszar, który kiedyś tworzył bazę konaru lub gałęzi i ma miękiszowy środek.
Wzdłużne pęknięcie drewna powstałe w trakcie jego suszenia.
Pęknięcie jest to rozdzielenie pomiędzy rocznymi pierścieniami wzrostu drzewa.
Kora lub brak drewna spowodowany przez zaokrąglenie powierzchni okrągłego drewna w drzewie lub kłodzie.
Mały miękki rdzeń w strukturalnym środku drzewa.
Zagłębienia o średnicy większej niż 1/4”.