Z perspektywy zastosowań komercyjnych, tulipanowiec amerykański należy do gatunków liściastych najobficiej występujących w lasach Stanów Zjednoczonych. Tulipanowiec jest spotykany wyłącznie w Ameryce Północnej; w Europie uległ całkowitemu zniszczeniu w czasie ostatniej epoki lodowcowej. Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan tulipanowca amerykańskiego obejmuje 1,02 miliarda m³ – 7,7% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost tulipanowca amerykańskiego wynosi 32,5 miliona m³; rocznie wycina się 12,8 miliona m³. Rysunek usłojenia tulipanowca amerykańskiego jest mniej charakterystyczny niż w wypadku jesionu i dębu – pomimo nieco ciemniejszej barwy przywodzi na myśl klon. Biel i twardziel tulipanowca różnią się zasadniczo: biel ma charakterystyczną, kremowobiałą barwę, natomiast twardziel występuje w wielu odcieniach – od bladożółtej lub brązowej po zieleń, a nawet fiolet. Drewno ciemnieje z upływem czasu pod wpływem działania promieni ultrafioletowych – zieleń przechodzi w brąz. Tulipanowiec charakteryzuje się wyjątkowymi właściwościami związanymi z wytrzymałością w stosunku do masy, co czyni z niego znakomity wybór dla zastosowań konstrukcyjnych, takich jak klejone belki laminowane i elementy z drewna klejonego warstwowo.

Twardy klon amerykański występujący w lasach liściastych Ameryki Północnej jest ceniony na całym świecie ze względu na subtelną barwę, twardość, gładką fakturę i znakomitą jakość wykończenia. Twardy klon amerykański jest gatunkiem rosnącym w chłodnym klimacie; klony można spotkać na całym terytorium Stanów Zjednoczonych w lasach o mieszanym składzie gatunkowym, jednak gatunek ten zdecydowanie preferuje stany północne. Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan twardego klonu amerykańskiego obejmuje 926 milionów m³ – 7,0% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost twardego klonu wynosi 18,5 miliona m³; rocznie wycina się 9,1 miliona m³. Biel twardego klonu ma zazwyczaj barwę kremowobiałą; zdarzają się domieszki lekko czerwonawe lub brązowe. Drewno twardego klonu charakteryzuje się zazwyczaj gładką fakturą i ciasnym, prostowłóknistym rysunkiem usłojenia – natomiast zdarza się drewno o rysunku usłojenia w „esy-floresy”, w zmarszczenia, lub w tak zwane „ptasie oczko”.

Czerwony dąb amerykański jest gatunkiem dominującym w amerykańskich lasach liściastych – jego drewno cechuje się charakterystycznym rysunkiem usłojenia oraz niekoniecznie czerwoną barwą. Nazwa gatunku pochodzi od barwy liści w sezonie jesiennym. Czerwony dąb amerykański występuje wyłącznie w lasach rosnących naturalnie i niemal wyłącznie na terenie Ameryki Północnej, chociaż bywa sadzony i na innych kontynentach. Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan czerwonego dębu amerykańskiego obejmuje 2,48 miliarda m³ – 18,7% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost czerwonego dębu wynosi 55,2 miliona m³; rocznie wycina się 33,9 miliona m³. Biel czerwonego dębu ma zazwyczaj barwę jasnobrązową, a twardziel często – lecz nie zawsze – różowawą po czerwonawobrązową. Kolorystyka bielu i twardzieli jest zdecydowanie zróżnicowana. Czerwony dąb amerykański ma doskonałe ogólne właściwości związane z wytrzymałością w stosunku do masy. Jako gatunek drewna twardego, stabilnego wymiarowo po wyschnięciu i łatwego w polerowaniu i barwieniu, doskonale sprawdza się w produkcji mebli i podłóg.

Jesion amerykański idealnie nadaje się do zginania i toczenia. To mocne, odporne drewno o charakterystycznym rysunku usłojenia, wyrazistym charakterze i szczególnej barwie. Z Analizy Inwentaryzacji Lasów (FIA, Forest Inventory Analysis) wynika, że drzewostan jesionu amerykańskiego obejmuje 671 milionów m³ – 5,1% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost jesionu amerykańskiego wynosi 12 milionów m³. Rocznie wycina się 6,1 miliona m³, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 6.1 miliona m³. Drewno jesionu amerykańskiego jest zazwyczaj jasne. Biel może mieć barwę od białej po żółtą, twardziel – od jasnobrązowej po ciemnobrązową, czasem z jaśniejszymi smugami. Twardy, stabilny po wyschnięciu i łatwy w barwieniu oraz wykańczaniu jesion amerykański znakomicie nadaje się do produkcji mebli i podłóg.

Żółta brzoza amerykańska wyróżnia się cechami cennymi do zastosowań komercyjnych. Jest uprawiana zgodnie z zasadami gospodarki zrównoważonej i występuje obficie, preferując chłodniejsze obszary z wysokim poziomem opadów. Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan żółtej brzozy amerykańskiej obejmuje 207 milionów m³ – 1,5% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych łącznie. Naturalny roczny przyrost żółtej brzozy amerykańskiej wynosi 2,62 miliona m³. Rocznie wycina się 1,85 miliona m³, a przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 0,76 miliona m³. U żółtej brzozy amerykańskiej występują zdecydowane różnice pomiędzy bielem i twardzielą. Drewno bielu jest białe, a twardzielu jasno-czerwonobrązowe. Zazwyczaj ma gładką fakturę i prosty układ włókien z gęstym, jednolitym rysunkiem usłojenia. Żółta brzoza amerykańska, uprawiana zgodnie z zasadami gospodarki zrównoważonej w naturalnie rosnących lasach Stanów Zjednoczonych, jest wykorzystywana do produkcji mebli i elementów stolarskich drzwi, paneli do wnętrz i szafek kuchennych.