Architekci inspirowali się konstrukcjami szkieletowymi, a także estetyką tradycyjnego sklepu wielobranżowego. Kolumny obszernych półek pną się wysoko do góry. „Ogromny teren wystawowy wymagał zaprojektowania wytrzymałej konstrukcji” – tłumaczy Victor Boye Julebäk, który razem z Erikiem Kolmanem Janouchem prowadzi studio Kolman Boye. 

Kolejnym źródłem inspiracji do powstania tej funkcjonalnej rzeźby były tradycyjne techniki pracy z drewnem i fotografie z cyklu Silent Buildings autorstwa Bernda i Hilli Becher oraz Ole Meyera.

W konstrukcji „Rotunda Serotina” obszerne kolumny półek są zaaranżowane w układ cylindryczny, dzięki czemu wystarczy jedna drabina na środku konstrukcji, by sięgnąć do każdej półki. Na półkach dostępne są tacki z drewna wiśni amerykańskiej z przekąskami. Odwiedzający mogli zabrać je do domu jako pamiątkę z wystawy – 528 tacek rozeszło się w niecałe 3 godziny. 

„Rotunda Serotina” składa się z 3084 oddzielnych elementów połączonych za pomocą 1008 kołków oraz z 528 tacek, tworzących warstwę powierzchniową. Wszystko zostało zmontowane bez użycia gwoździ, śrub czy kleju. W zamyśle architektów ta funkcjonalna rzeźba miała mieć 3 elementy:

MIĘSO – Inspirowany edykułą korpus zamkniętej przestrzeni umieszczonej wewnątrz większego pomieszczenia. To miejsce było tętniącym życiem punktem spotkań w samym sercu wystawy. 

KOŚCI – Szkielet instalacji został zaprojektowany w taki sposób, by nie było konieczne użycie kleju, metalowych wsporników i śrub. Zamiast nich zastosowano drewniane złącza. Szkielet składa się z 12 elementów ułożonych pod kątem 30 stopni, które tworzą cylindryczny wielobok. Nogi każdego z elementów tworzą podwójne słupki, obejmujące lekko pochylone szyny, które z kolei podtrzymują półki. Półki, na których ułożone są tace, połączono złączami ciesielskimi poprzecznymi. Pełniły one podobną rolę jak obręcze na beczce, spinając dużą ilość luźnych elementów w jedną całość. 

SKÓRA – Metaforyczną „skórą” konstrukcji jest 528 drewnianych tacek, w których przy pomocy specjalnego kulistego wiertła wydrążono wgłębienia do serwowania przekąsek. Instalacja w zamyśle miała przechodzić transformację – w miarę, jak zabierane są z niej kolejne tacki, zmienia się z przestrzeni przypominającej świątynię w niemal przezroczysty szkielet.